Even mijn gedachten verwoorden.
Vandaag ben ik ongesteld geworden. Er was een kans dat ik zwanger was, hoe klein ook, de kans was er. Voor het eerst in jaren stond me het huilen dichter bij dan het lachen. Ik was de wens al aan het afsluiten maar het heeft me nu doen beseffen dat de wens er niet meer is.
Een nieuw hoofdstuk begint in ons leven, in ons verhaal. Anticonceptie. Hoe groot willen we de kans laten dat er toch een zwangerschap plaats gaat vinden? Ik wil dit gevoel niet meer meemaken, ik wil niet meer zwanger worden. Radicaal gedacht wil ik 100 % zekerheid maar ik besef dat er altijd een kans zal blijven bestaan. Wat gaan we nemen?
Mijn verminderd vruchtbare man wilt zich niet laten helpen, bang dat er een complicatie op gaat treden o.i.d. Ik snap het ook wel, superzaad heeft hij niet. Als er een extra maatregel genomen gaat worden dan moet het van mijn kant komen. Ik heb gekeken naar de mogelijkheden maar een spiraal past dan het beste bij mij. Koper of spiraal ben ik nog niet uit.
Een paar gedachtes spoken door mijn hoofd. De eerste is, moeten we wel extra maatregelen nemen? Erg vruchtbaar zijn we niet, dat is wel gebleken. Als we gewoon oppassen, kan dit niet goed genoeg zijn? Want ik twijfelde deze maand en namen het risico. Meestal weet ik mijn vruchtbare periode maar het gaat juist om de maanden dat ik het niet weet. Hoeveel zijn er dat? Per jaar zijn het maar een aantal keren wanneer we EN zin hebben EN ik twijfel of ik vruchtbaar ben.
En als ik maatregelen neem, krijg ik dan achteraf geen spijt? Hoe ik de toekomst nu voor me ziet heb ik niet nogmaals die korte nachten in het vooruitzicht. Ook financieel hebben we bepaalde keuzes gemaakt waardoor de geldstroom anders loopt, de buffer laag is en er eigenlijk geen extra kosten moeten komen. Maar de toekomst is niet zeker, misschien valt het allemaal reuze mee en had het makkelijk gekund zowel emotioneel als financieel.
Waarom wil ik zo graag de zekerheid en controle houden? Wat wil ik aan het toeval overlaten? Ff stof tot nadenken.
reacties (0)